حرفای آخر چهارصد و دو

عجب سال عجیبِ بی‌نتیجه‌ای گذشت، مثل باقی سال‌ها. اما پر اتفاق. بدون هیچ تصمیم‌ مهم یا قدمی رو به جلو. حتی ساده‌ترین کارایی که قصدشون رو داشتم، انجام ندادم. دوچرخه سواری نکردم و درس نخوندم و تلاشی برای شاد بودن نداشتم. اما تنهای تنها خودم رو از افسردگی محض بیرون کشیدم و فقط خودم میدونم با چه زجری انجامش دادم و بهش افتخار میکنم. از حالا به بعد شاید باز هم اشتباه‌هایی داشته باشم، اما دیگه اجازه نمیدم نفسم رو بند بیارن.. از حالا به بعد اگر چیزی یا کسی بهم ضربه بزنه، کمک می‌کنه تا پوستم کلفت‌تر شه و اگر خودم باعثش باشم مرد تاوان اشتباهم خواهم بود... تو هم مراقبم باش.. مراقبمون باش... و اگر حال کردی بی‌زحمت حول حالنا علی احسن‌ الحال..

پ.ن: آخرین اشتباه امسال به دنبال دل‌گرفتگی بیش از حد انجام شد و خب خدا به خیر بگذرونه.. :)