هوا آرام

از بيمارستان پست ميذارم. از روان. يا ... بگذريم. قراره كسي ندونه. كسي ندونه بغير از يكي دو تا از دوستا. شايد يه روزي كه همه چي خوب تموم شد به بقيه هم گفتم. الان آرومم. دلم محكم شده. استرس دارم اما حالم بد نيست. آقاي ب رو دوست دارم. خيلي خيلي زياد. بي توقع با من خوبه. شايد چون دلش برام ميسوزه يا شايد چون مودبم. شايدم بخاطر اين كه آدما رو ميشناسه و ميدونه كه تا چه حد ميتونه به من اعتماد كنه. وجودش برام توي اين بيمارستان نعمته. توي اين ماه نود درصد شيفتهامون فيكس همه و من خيالم راحته. هيچ كاري برام نميكنه. نه كه نخواد. كاري از دستش برنمياد. كاري كه از دستش برميومد حرفهايي بود كه اون شب بهم زد. همين برام كافيه. همين كه بدونم بين اين همه آدم خودخواه و جاه طلب، بين اين همه آدم سياه يكي هست كه بي دليل بهم بدي نميكنه حالم رو خوب ميكنه. آقاي ب رو دوست دارم. به اندازه ي سادات عزيزم. به اندازه ي ميم زيبا. به اندازه ي مين مهربون. توي تمام بيمارستان دلخوشي من به اين چهار نفره كه ميدونم خوبن. ميدونم بي آزارن و اگر كمكي از دستشون بربياد هميشه هستن. قسمت اول بلك ميرر رو ديدم. خفن بود. تمام چهل و چند دقيقه‌ش ميخكوبم كرده بود. اينجا رو دوست دارم يا نه؟ نميدونم. امشب جيم چهار بار اومد توي بخش. يه بار برامون شام آورد. يه بار آب معدني. يه بار صبحانه. يه بارم اومد و وايساد جلوي استيشن. اين دختره هم بود. يه شير از توي جيبش دراورد داد به من. دست كرد توي جيبهاشو گشت و يه بيسكوييت هم دراورد داد به اون دختره. من هيچ. من نگاه. همه چيز گنگ و نامعلومه. حتا از برنامه ي ماه بعد هم خبر ندارم. درس نميخونم. كلافه ام. ديگه نميدونم دوست دارم روزا بگذره يا كش بياد. ميرم كلاس رانندگي. خوبه. ولي سخت. امشب يهو ياد الف افتادم. يهو دلم خواست بهم زنگ بزنه. نميزنه. اگر اينا رو ننويسم از خواب بيهوش ميشم. خوابم كه نميبره. فقط زجركش ميشم. دلم براي مامان روزبه ميسوزه. نزديك يك ماهه كه بيمارستانه. بعد از اين همه آزمايش و نوتروپني هاي مداوم تازه ديروز براش مشاوره خون خواستن. چيكار ميكنن اينا. حس ميكنم دور افتادم از همه. ارتباطم با آدما قطع شده. اشكال نداره. اينم يه مدلشه. سردمه. اما دوست ندارم كولرو خاموش كنم. نميدونم چرا.