یه روز به تهش میرسم

تنهایی‌ِ عجیبِ جدید و بیخبریِ زشتِ ترسناک و اتفاقای بی‌خودِ خنده‌دار و حرف‌های دروغِ بی‌معنی... یه کاری کردن که دیگه حتی گریه هم حالم رو خوب نمیکنه و دو سه روزه فهمیدم که فروغ نوشته:

نمی‌تواستم، دیگر نمی‌توانستم

صدای پایم از انکار راه برمی‌خاست

و یأسم از صبوری روحم وسیع‌تر شده بود

و آن بهار، و آن وهم سبز رنگ

که بر دریچه گذر داشت، با دلم می‌گفت

"نگاه کن

تو هیچ‌گاه پیش نرفتی

تو فرو رفتی"...